ခင္ခင္ထူး
( ၁ )
''လြန္ခဲ႔သည့္ သီတင္းကြ်တ္လတြင္ ဦးေက်ာက္လံုးသည္ ေခါင္းခဲ၍ အေၾကာအျခင္ေတြ ကိုက္ေနေလသည္။ ဦးေက်ာက္လံုးက အနွိပ္သည္ေဆးဆရာ ေခၚဖို႔ ေျပာ၏။ အရီးစိမ္းက အမိန္႔ကို မနာခံပဲ မိမိကိုယ္တိုင္ နင္းနယ္ေပး၏။ ကြမ္းရြက္မ်က္စဥ္းကို အတင္းခတ္ေသာေၾကာင့္ ဦးေက်ာက္လံုးသည္ ကုန္းေအာ္ရေလသည္။ ေဆးခါးၾကီးတိုက္သျဖင့္ ပ်ိဳ႕၍ပ်ိဳ႕၍သာ လာေလ၏။ အဖ်ားေရာဂါလည္း အရီးစိမ္းအား ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ ျမန္စြာ ထြက္ေျပးေလ၏။
ဦးေက်ာက္လံုးသည္ ကြမ္းရြက္စိမ္းနွင့္ ေဆးခါးၾကီးကို ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ " ေနာင္ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ မဖ်ားပါေစနဲ႔ဗ်ာ " ဟု ဆုေတာင္းမိေလ၏။ သို႔ျဖင့္ ပစၥည္းရွိေသာမယားမွ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ားကို ရွာေဖြေသာဦးေက်ာက္လံုးသည္ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းကို သြားေသာသူကဲ႔သို႔ နီးမလိုလိုနွင့္ ေဝးခဲ႔ရေလသည္။။''
ကြ်န္မၾကည္ညိဳေလးစားရေသာ ဆရာသိန္းေဖျမင့္၏စာေတြကို ဖတ္ရတိုင္း တိုတိုနွင့္ထိမိေအာင္ ေရးနိုင္စြမ္းေသာ ဆရာ့ပါရမီကို ေလးစားရျမဲျဖစ္သည္။ ဆရာသိန္းေဖျမင့္၏ ''ငါ႔လင္နွင့္ငါ႔ေငြ'' ဝတၳဳကို ဖတ္မိသည့္အခါတိုင္း ရြာက ကြ်န္မ၏ ၾကီးေတာ္ ေဒၚေက်းကိုလည္း တဆက္တည္းလိုလို သတိရေနမိတတ္သည္။ ဆရာေရးျပေသာ အရီးစိမ္းဇာတ္ေကာင္ဖြဲ႔ ပီျပင္ေျပာင္ေျမာက္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္မမွာ ၾကီးေတာ္ေက်းနွင့္ တူလိုက္ေလျခင္းဟူ၍လည္း အျမဲေအာက္ေမ႔ေနမိပါသည္။
ဆရာ့ဇာတ္ေကာင္ အရီးစိမ္းသည္ ပစၥည္းဥစၥာ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝေသာ္လည္း လင္ေသမုဆိုးမတစ္ဦးျဖစ္သည္။ လယ္ေတာ၊ ယာေတာ ဧကအေတာ္မ်ားမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္သူုျဖစ္သည္။ တစ္ရြာတည္းေန လူဆင္းရဲမ်ားကို သူ႔ယာကထြက္သည့္ ပဲေပး၊ နွမ္းေပး အေၾကြးေပးတတ္သည္။ ေငြလိုသူတို႔အဖို႔ ေငြလိုလ်ွင္ တစ္ဆယ္ကို တစ္က်ပ္တိုးျဖင့္ ေခ်းငွားေသာျမီရွင္လည္း ျဖစ္သည္။ ေပးစဥ္က အၾကည္အသာေပးတတ္ေသာ္လည္း အေၾကြးေတာင္းရာမွာေတာ့ လြန္စြာရက္စက္သူျဖစ္သည္။ ေခ်းထားသမ်ွ ေငြေၾကး ျပန္မရဘူးဆိုလ်ွင္ေတာ့ ေၾကြးယူသူဆီက လွည္း၊ ႏြား၊ အိမ္တို႔ကို သိမ္းေလ႔ရွိသည္။
အရီးစိမ္း၏ခင္ပြန္း ဦးငွက္ၾကီးနွင့္ ေပါင္းသင္းခဲ႔စဥ္က သားသမီး မရခဲ႔။ ဦးငွက္ၾကီးဆံုးပါး၍ တစ္ဦးတည္းေနရသည့္ဘဝမွာ အားကိုးအားထားျပဳခ်င္၍ တစ္ပင္လဲမူ တစ္ပင္ထူခ်င္လွေသာ္လည္း သူပိုင္ပစၥည္းဥစၥာေတြ ထိပါးလာမွာ စိုးသျဖင့္ မထူျဖစ္ခဲ႔။ ထိုတစ္ခ်ိန္တည္းမွာ တစ္ရြာတည္းေန မုဆိုးဖိုၾကီးဦးက်ာက္လံုးသည္လည္း အသက္ငါးဆယ္အရြယ္ရွိသည့္တိုင္ ဥပုင္သီတင္းေစာင့္သြားရာတြင္ ဗ်တ္ရြက္မည့္သူ လိုေသး၏ဟု နွလံုးသြင္းထားသူ။
ထိုအခါ ပစၥည္းဥစၥာလည္းရွိ အရြယ္လည္းေတာ္ေသးသည့္ အရီးစိမ္းကို ရေအာင္ပိုးယူျပီး အိုဇာတာေကာင္းျဖင့္ အသာစံဖို႔ ၾကံခဲ႔၏။ သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္း အိမ္ေထာင္ျပဳျဖစ္ၾကတာ့လည္း အရီစိမ္းက ထင္သေလာက္ ခရီးေရာက္သူမဟုတ္။ ဦးေက်ာက္လံုးကို မေသရံုတမယ္ ခိုင္းေစျပီး ေစ႔ေစ႔ကုတ္ကုတ္ သံုးေစ၏။ အရီးစိမ္းကိုယ္တိုင္လည္း ထိုမူအတိုင္း က်င့္သံုးသည္။ အရီးစိမ္းနွေျမာလိုက္ပံုက ဦးေက်ာက္လံုးဖ်ားရာမွာပင္ ရြာေဆးဆရာေခၚမကုပဲ ကိုယ္တိုင္ ဓာတ္ၾကမ္းကိုင္ ကုသျခင္းျဖင့္ ေဆးဖိုးဝါးခ ေခြ်တာသူျဖစ္သည္။
တစ္ၾကိမ္မွာေတာ့ ဦးေက်ာက္လံုး၏တူ ကံထိုက္က ေငြတစ္ရာေခ်းသည္ကို အရီးစိမ္းက ခါးခါးသီးသီး ပယ္ခ်လို္က္၏။ ကံထိုက္ကလည္း လူဆင္းရဲဘဝကို စိတ္နာေနရသည့္ၾကားထဲ အရီးစိမ္း၏ နွေျမာတြန္႔တိုမွဳေၾကာင့္ အိုးရြဲ႕ကို စေလာင္းရြဲ႕ျဖင့္ ပိတ္အံ႔ဆိုသည့္သေဘာျဖင့္ ဓားျပတိုက္ဖို႔ ၾကံစည္ေလသည္။ ဓားျပတိုက္သည့္ညက အေဖာ္နွစ္ေယာက္နွင့္အတူ အရီးစိမ္းအိမ္ကို ဝင္စီး၍ ဦးေက်ာက္လံုးကို ၾကိဳးနွင့္တုပ္ကာ အရီးစိမ္းကို ဓားနွင့္ မိုးထားေလ၏။
အရီးစိမ္းကို ဓားျဖင့္ရြယ္ျပီး ေငြငါးေထာင္ေတာင္းရာ အရီးစိမ္းက " တစ္ျပားမွ မရွိပါဘူး။ မေပးနိုင္ပါဘူး " ဟု တြင္တြင္ၾကီး ျငင္းေလ၏။ ဓားျပကလည္း စုတ္ခြ်န္ေသာဓားျဖင့္ တင္ပါးခြက္ကို စြက္ကနဲ ထိုးေလ၏။ အရီးစိမ္းက မရွိဘူးလို႔ခ်ည္း ဘူးခံေန၏။ ထိုအခါ ဓားျပက တစ္ျခားတင္ပါးခြက္ကို ထပ္တြက္ျပန္ေလ၏။ အရီးစိ္မ္းက ေသပါျပီေအာ္ရံုကလြဲလို႔ ျခဴးတစ္ျပားမွ မထြက္။ ဓားျပက ဓားျပားျဖင့္ ေက်ာကို တျဖန္းျဖန္းရိုက္၊ ဒူးျဖင့္ ေက်ာကို တိုက္၊ ဓားရိုးျဖင့္ နဖူးကို ခြပ္ကနဲ ေဆာင့္ စသည္ျဖင့္ နည္းမ်ိဳးစံုနွိပ္စက္ေန၍ ေမ႔သြားမေလာက္ နာက်င္လွေသာ္လည္း အရီးစိမ္းက တစ္ခ်က္ကေလးမွ ေပးစကား မဆို။
" ကဲ ... ဒင္း ... ဒီေလာက္ရွိလွတာ ေသပေစေတာ့....နွစ္ေယာက္လံုး သတ္ပစ္မယ္...ေက်ာက္လံုးကို ဖမ္းခဲ... ေငြငါးေထာင္ေပးမွ လႊတ္... မေပးရင္ သတ္ပစ္...ဟဲ႔ ... အေကာင္ပုပ္မၾကီး နင့္လင္သတ္ပစ္တာ ခံမလား....ေငြေပးမလား "
အေျခအေနက တင္းမာလာခဲ႔သည္။ ေငြမထြက္လ်ွင္ သတ္ပစ္မည္ဟု ဆိုေနျပီ။ သို႔ေသာ္ အရီးစိမ္းကလည္း သတ္ေသာ္မွ သတ္ေစေတာ့။ ေငြေတာ့ အထိမခံ။ " ဦးေက်ာက္လံုးကို ဘာပဲလုပ္လုပ္ ခံရံုပါပဲ။ ေငြေတာ့ မရွိဘူး " ဆိုကာ ငိုေလ၏။
အရီးစိမ္းက " လင္နွင့္ေငြ ဘယ္ဟာ အဖိုးတန္သလဲ။ ေလာကမွာ လင္ရွိလို႔ ေငြရနိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေငြရွိရင္ လင္လိုခ်င္သေလာက္ ရနိုင္တာပဲ။ ငါ႔လင္နဲ႔ငါ့ေငြ ငါ႔ေငြက အဖိုးတန္တယ္။ ေက်ာက္လံုးကို သတ္ရံုမက မီးဖုတ္ျပီးစားစား " ဟု ေတြးေလသည္။
မယား၏စိမ္းကားပံုကို ဦးေက်ာက္လံုးကိုယ္တိုင္ ၾကားရသည့္အခါ နာက်ည္းလွစြာျဖင့္ အရီးစိမ္းတြင္ ျမဳပ္ထားေသာေငြေတြရွိေၾကာင္း ေဖာ္ေလေတာ့သည္။ ဓားျပေတြက ဖမ္းသြားျပီး ေငြျမႇဳပ္ထားေသာေနရာကို အျပခိုင္းရာ လိမ္ေျပာသျဖင့္ ဓားျပမ်ားက ဓားျဖင့္ မႊန္းျပန္ေလ၏။
" အကြ်န္႔သတ္ခ်င္သတ္ မေျပာဘူး "
အရီးစိမ္းက တင္းမာစြာေျပာျပီး ဓါးျပမ်ားအသတ္ကို ခံသြားခဲ႔သည္။ ဆရာသိန္းေဖျမင့္၏ဝတၳဳကို အက်ဥ္းေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေလာကတြင္ ဒီလိုလူေတြလည္း ရွိပါလားဟု ကြ်န္မ ေတြးေနမိသည္။ ထူးဆန္းလွသည္ မေျပာသာေသာ္လည္း လူ႔အသက္နွင့္ လဲယူခဲ႔ေသာ ေလာဘစိတ္၊ တြန္႔တိုစိတ္ကေတာ့ အမွတ္ထင္ထင္ ရွိရပါသည္။
( ၂ )
ၾကီးေတာ္ေက်းမွာ ကြ်န္မအေမ၏ အစ္မဝမ္းကြဲျဖစ္သည္။ အရီးစိမ္းကဲ့သို႔ပင္ ပစၥည္းရွိ မုဆိုးမတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး အရီးစိမ္းလိုပင္ သားသမီးလည္း တစ္ေကာင္တစ္ျမည္းမွ မရွိ။ ၾကီးေတာ္ေက်းသည္ ရြာလယ္မွာ ျခံၾကီးဝင္းၾကီးနွင့္ တစ္ဦးတည္း ေနထိုင္ပါသည္။ ကြ်န္မတို႔ ျမိဳ႕ေရာက္ၾကလို႔ တစ္နွစ္တစ္ခါ ရြာျပန္တိုင္း တစ္ေယာက္တည္းေနရွာေသာ ၾကီးေတာ္ေက်းထံ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ အလည္သြားရျမဲ။ ၾကီးေတာ္အိမ္မွာ ထမင္းစားျမဲ။ အလြန္နွေျမာတတ္ရွာသူဆိုေသာ္လည္း ျမိဳ႕ကေရာက္လာသည့္ တူမမို႔ တကူးတက စားရျခင္းျဖစ္၏။
ေရနံေခ်းေတြမည္းေနေသာ နွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ၾကီးကိုပိုင္ေသာ္လည္း ၾကီးေတာ္က ထိုအိမ္ၾကီးေပၚ ဘယ္တုန္းကမွ တက္မေန။ အိမ္ၾကီးနွင့္မလွမ္းမကမ္း ျခံေထာင့္မွာ ရက္ကန္းတဲကေလးထိုးကာ ေနခဲ႔သည္ပင္ နွစ္ေတြၾကာလွျပီ။ ရက္ကန္းတဲကေလးက တစ္ဖက္ရပ္သာသာ ေျမစိုက္တဲကေလးဆိုေတာ့ ၾကီးေတာ္ေက်း ခတ္သည့္ ရက္ကန္းစင္ကေလးတစ္လံုးနွင့္ ကြပ္ပ်စ္တစ္လံုးစာ ခ်သာရံုပဲ ရွိသည္။ ထမင္းဟင္းခ်က္ေတာ့ တဲေဘးမွာ ခပ္တိမ္တိမ္တူးထားေသာ ေျမက်င္းကေလးထဲ ဆင္းခ်က္ေလ့ရွိသည္။ ထမင္းဟင္းက်က္ေတာ့ တဲထဲက ကြပ္ပ်စ္ေဘးခင္းထားေသာ သစ္သားၾကမ္းစားပြဲခံုကေလးေပၚ တင္ထားလိုက္သည္။ စားခ်င္ေတာ့ ဇလံုကေလးထဲ ခူးထည့္ကာ ပံုစားသည္။
ရြာကိုေရာက္လို႔ ၾကီးေတာ္ေက်းအိမ္သြားတိုင္း ဒီပံုစံက ေျပာင္းလဲသြားသည္မရွိ။ ရြာကေဆြမ်ိဳးေတြက ကြ်န္မရြာေရာက္တိုင္း ၾကီးေတာ္ေက်းဆီ ဝင္ဖို႔ တိုက္တြန္းၾကသည္။
" တို႔ေတာ့ မစားရေပါင္ေအ... နွျမာလိုက္တာလည္း လြန္ေရာ.... မိဘမ်ားထားခဲ႔တဲ႔ ေရႊေတြ ေငြေတြ နည္းေရာ့လား....ညည္း ေခ်ာ့ခ်က္ေမးၾကည့္စမ္းဟဲ႔ "
လို႔ ေျပာတတ္ၾကသည္။ ၾကီးေတာ္ေက်းကလည္း ဒါကို သိပံုရသည္။ ရေကာင္းေစစကား တစ္စြန္းတစ္စမွ မထြက္။
" ၾကီးေတာ္ေက်းေရ " လို႔ ျခံဝက အသံျပဳလိုက္လ်ွင္ ယက္ကန္းတဲကေလးထဲက ပ်ာယီးပ်ာယာ ေျပးထြက္လာတတ္သည္။ ကြ်န္မတို႔လို တစ္ျမိဳ႕တစ္ရြာေရာက္ တူသားေနာင္မယ္ေတြကိုေတာ့ ေမ်ွာ္လည္း ေမ်ွာ္၊ ခ်စ္လည္း ခ်စ္ရွာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီ႔ထက္ေတာ့ တစ္လက္ဆြန္း တစ္လက္ဆုပ္ လက္ေရာက္ခ်င္သူမဟုတ္။
" မထူး ... ငါ႔တူမ ဘယ္တုန္းက ေရာက္တုန္း... ညည္းအေမ မပါဘူးလား... ၾကီးေတာ္ တေလာက ေနမေကာင္းလိုက္သာေအ.... ပစ္ရျပီကို မွတ္သာ.ေ...သလို႔ မျဖစ္ေသးပါဘူးေလဆိုျပီး အသက္ျပန္လုထားရသာေအ႔... ေသမင္းနဲ႔ လုရသာဆိုေတာ့ လက္ပန္းကို က်ကေရာ "
ၾကီးေတာ္စကားေၾကာင့္ ကြ်န္မ ရယ္ရပါသည္။ ဘာေဆးမွလည္း ဝယ္ေသာက္မည့္သူမဟုတ္တာ ကြ်န္မ သိသည္။ မဖ်ားမနာ ခံနိုင္ရိုးလား။ အက်ႌရယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ဝတ္မထား။ လက္ျဖစ္ဖ်င္ၾကမ္းထမီ ရင္လ်ားၾကီးနွင့္ ဆီမလူးေသာ ေျပာင္းဖူးေမႊးဆံပင္ငုတ္စိကို ဆံထံုးေသးေသးကေလး မရရေအာင္ ထံုးထားတတ္သည္။ အုန္းဆီဝယ္လူးဖုိ႔ဆိုတာ ေဝးေရာ။
ကြ်န္မတို႔လို ျမိဳ႕ေရာက္ေဆြမ်ိဳးဧည့္ေတြ ေရာက္သြားလ်ွင္ေတာ့ ၾကီးေတာ္ေက်းက သူပိုင္နွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ၾကီးဘက္ ဆြဲေခၚသြားကာ ဧည့္ခံတတ္ရွာပါသည္။ အိမ္ၾကီးက ေကာင္းလွေသာ္လည္း ဖုန္ထူေလသည္။
" ထိုင္ ေတာ္....ရွင္ထူးထူးတို႔ ညည္းေက်ာင္းဆရာလခ ဘယ္ေလာက္ရတုန္း....ငါ႔တူမ ကိုယ့္လခ ကိုယ္စားဟဲ့... လင္မယူနဲ႔... ငါက ယူၾကည့္ဖူးလို႔ ေျပာသာ "
ပုဆိုးပိုင္းၾကီးတစ္ထည္ျဖင့္ ဖုန္ထုတက္ေနေသာ တန္းလ်ားေတြ၊ စားပြဲေတြကို တျဖန္းျဖန္းရိုက္ခါရင္းက ေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။
" ၾကီးေတာ္ကလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး...ၾကီးေတာ္ကေတာ့ ယူျပီး ... "
" ဟဲ႕ ငါက ယူျပီးလို႔ ေျပာသာ... ဘယ့္နွယ္ေအ ကိုယ့္လုပ္စာ လင္ဖဲ႔ေကြ်းရမယ္လို႔....ညည္းနွယ္ အသားမပါလိုက္သာ .. "
ကြ်န္မကေတာ့ ၾကီးေတာ္ကို ျပံဳးၾကည့္ေနလိုက္ပါသည္။ ဖုန္မစင္ေသးေသာ ခံုတန္းလ်ားတစ္လံုးမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း ျမိဳ႕လက္ေဆာင္ေတြကို ဖုန္ေပစားပြဲေပၚမွာပဲ အသာခ်ကာ ကန္ေတာ့ရေတာ့သည္။ ဆုေတြကေတာ့ တသီၾကီး ေပးရွာပါ၏။
" ဆုေတာ့ မ်ားမ်ား ေပးနိုင္တယ္.... ပိုက္ဆံမကုန္ဘူးဟဲ႕ "
ကြ်န္မမွာ ရယ္ေနရေတာ့သည္။ အေမ႔ကိုလည္း ေမးရွာပါသည္။ ကြ်န္မက အေမ ရြာမလိုက္နိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပရ၏။
" ဟုတ္ရွာမွာပဲ...ငါ႔ညီမက ငါ႔ သိပ္ခင္သာ...ရြာမွာေနတုန္းက တို႔က ပြဲၾကည့္ဖက္၊ ပဲႏုတ္ဖက္ေတြကိုး ေအရဲ႕....ညည္းအေမက ျမိဳ႕သူျဖစ္သြားေတာ့ ေဝးသြားၾကသာေပါ့ .... "
ပါးစပ္ကလည္း ေအာ္ၾကီးေအာ္ေလာင္ေျပာရင္း ရက္ကန္းတဲကေလးနွင့္ နွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ ဧည့္စားပြဲရွိရာ ကူးကယ္ေခါက္ကယ္ကူးရင္း ရွိတာနွင့္ ဧည့္ခံသည္။ ေရေႏြးလင္ပန္းကေလးခ်၊ ေရေႏြးျမည္းစရာ ေျမပဲ၊ ထန္းလ်က္ခဲ ေတာသေရစာကေလးခ်နွင့္ ေတာက္တက္ေတာက္တက္လုပ္ေနေသာ ၾကီးေတာ္ေက်းကို ကြ်န္မ ခ်စ္သည္။ အသက္ခုနွစ္ဆယ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ရွိသည္အထိ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာသူျဖစ္သည္။ အသက္အရြယ္ရျပီဆိုေသာ္လည္း ေတာေနေတာထိုင္ပီပီ ဖုိသီဖတ္သီနိုင္လွပါသည္။ လူက ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ကေလးဆိုေတာ့ ခ်ည္ႀကိဳခ်ည္ၾကား ယက္ကန္းလြန္းကေလး ေျပးေနသည့္နွယ္ လႊားကနဲလႊားကနဲ ေမာသည္လို႔လည္းမရွိ။
" ၾကီးေတာ္ အခု ရက္ကန္းရက္တုန္းပဲလား....နားပါဦးေတာ့ "
"ရက္ရပါသေကာ ငါ႔တူမရယ္....မရက္လို႔ ညည္းက ေကြ်းမွာလား... ၾကီးေတာ္ ရက္ကန္းမွ မရက္ရင္ ဘယ္ကေငြနဲ႔ သြားစားမတုန္း တို႔ ေတာသူေတာင္သားမ်ား ေသမွ အလုပ္ရပ္ရသာပါေအ...မလွဳပ္ ျမဳပ္ကေရာ "
ေျပာင္းဖူးဖက္လိပ္ၾကီး ေမးေငါ႕ေသာက္ရင္း ေျပာေနေသာ ၾကီးေတာ္ေက်းကိုၾကည့္ရင္း ကြ်န္မ သနားလည္း သနားသည္။ ၾကီးေတာ္ေက်း ဒီေလာက္ လူအဆင္းရဲခံကာ အလုပ္လုပ္ေနစရာမလိုမွွန္း ကြ်န္မသိပါသည္။ ဒီနွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ၾကီး၏ ေခတ္ကာလတန္ဖိုးကပင္ ၾကီးေတာ္ခ်မ္းသာေၾကာင္း နိမိတ္ပံုမဟုတ္လား။ ေရနံရည္ဝေနေသာ ေရွးအိမ္ၾကီးျဖစ္သည္။ နဖူးစည္းပန္းမ်ားပင္ လွပဆဲ ရွိၾကေသးသည္။ ကြ်န္းတိုင္လံုးၾကီးမ်ားကလည္း လူ႔တစ္ဖက္စာေလာက္ရွိသည္။ ေလးပင္သံုးခန္းဆိုေတာ့ ၾကီးလိုက္သမွ အေပၚထပ္တက္သည့္ ေလွကားၾကီးကိုျဖဳတ္ျပီး ျခံေထာင့္က မန္က်ည္းပင္မွာ ေထာင္ထားတာ ေတြ႔ရသည္။
ပ်ဥ္ေထာင္၊ ပ်ဥ္ခင္း၊ သြပ္မိုးအိမ္ၾကီးအေပၚထပ္ကို ၾကီးေတာ္ကိုယ္တိုင္ေရာ လူသူေလးပါးပါ မတက္ျဖစ္ၾကသည္မွာ နွစ္ေတြ ၾကာေရာ့မည္။ ေအာက္ထပ္ကေတာ့ ေတာင္ဘက္နွင့္အေနာက္ဘက္မွ ဝါးထရံမ်ားကာထားေသာ္လည္း က်န္သည့္နွစ္ဖက္မွာေတာ့ ဟင္းလင္းဖြင့္ထားပါသည္။ အိမ္ေရွ႕ဖိနပ္ခြ်တ္နွင့္နီးေသာ ေျမျပင္ေပၚမွာ သည္အတိုင္း ပစ္ထားေသာ တန္းလ်ားခံုနွစ္လံုးနွင့္ စားပြဲတစ္လံုးသာ အိမ္ၾကီး၏အေဆာင္အေယာင္အျဖစ္ ငုတ္တုတ္ၾကီး ရွိေနၾကပါသည္။ ၾကီးေတာ္ေက်းက ေရွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္ေတြကို ငိုတစ္လွည့္ ရယ္တစ္ခါ ပါးစပ္ျဖင့္ ဧည္ခံရွာ၏။ ၾကီးေတာ္ကိုေငးၾကည့္ရင္း အေမ မၾကာမၾကာေျပာခဲ႔ဖူးေသာ စကားကိုလည္း အမွတ္ရမိပါ၏။
" မမေက်းက ရက္ကန္းခတ္မွ စားရတဲ႔ဘဝမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး သမီးရယ္။ တို႔သိသေလာက္ သူ႔မွာ ပစၥည္းေတြ နည္းမွမနည္းတာ။ ဒါေတြ ထုခြဲေရာင္းခ်စားရင္ေတာင္ တစ္သက္ စားကုန္နိုင္စရာ မရွိေပါင္ေအ။ သူ႔ေမးေတာ့လည္း ဘာမွ မရွိေတာ့ပါဘူးေအလို႔ခ်ည္း ေျပာေနတာ ၾကားရတာပဲ။ ရြာကလည္း မယံုပါဘူး။ အေမလည္း မယံုဘူး "
ကြ်န္မကေတာ့ ၾကီးေတာ္ေက်းအေၾကာင္းေတြကို စိတ္ေရာက္ေနမိေလသည္။
( ၃ )
ၾကီးတာ္ေက်း ငယ္ဘဝကို ကြ်န္မတို႔ေနာက္ေပါက္ တူ၊ တူမေတြ မမွီလိုက္ၾကေသာ္လည္း မွီလိုက္သည့္သူေတြ ေျပာျပသမ်ွကိုေတာ့ ကြ်န္မတို႔ မၾကားခ်င္မွအဆံုး။ ၾကီးေတာ္ေက်း၏အေမ ဖြားေလးပံုနွင့္ ကြ်န္မအဖြားတို႔က ညီအစ္မ အရင္းေခါက္ေခါက္ၾကီးေတြ ျဖစ္ၾကသည္။ ဖြားေလးပံုတြင္ သမီးသံုးေယာက္ရွိရာ ၾကီးေတာ္ေက်းက အၾကီးဆံုးသမီး။ ၾကီးေတာ္ေအးနွင့္ ၾကီးေတာ္ေခြးတို႔က ညီမအငယ္ေတြဆိုေသာ္လည္း ၾကီးေတာ္ေက်းေလာက္ အသက္မရွည္ခဲ႔ၾက။
ညီအစ္မသံုးေယာက္ကို ဖြားေလးပံုက မ်က္စိမမွိတ္ခင္ ရွိသမ်ွပစၥည္း အညီအမ်ွ ရာဇူတိုက္ ေဝပံုခြဲေပးခဲ႔ျပီးသားဆိုေတာ့ ဒီအိမ္ၾကီးနွင့္ ဒီပစၥည္းေတြက ၾကီးေတာ္ေက်းရလိုက္သည့္ခြဲတမ္းျဖစ္သည္။
" မမေက်းငယ္ငယ္က သိပ္ေခ်ာတာ....ဥစၥာေပါ၊ ရုပ္ေခ်ာဆိုပါေတာ့ေအ....ဟိုရြာ ဒီရြာက ေခါင္ဆုိတဲ႔လူေတြက လိုခ်င္လိုက္တာမွ ဝိုင္းဝိုင္းလည္လို႔....မမေက်းက လင္စိတ္သားစိတ္ ရွိပံုမရဘူး....အင္မတန္ အေနေအးတယ္....သူ႔ဟာသူမ်ားေတာ့ ရွိမွန္း မသိရဘူး....ဖြားေလးပံုက ကိုဘေအာင္နဲ႔ေပးစားေတာ့ အေမတို႔အိမ္ လာငိုရွာတယ္....ဘဝအက်ိဳးေပးထင္ပါရဲ႕....စီးပြါးကလည္း ျဖစ္လိုက္ၾကတာမွ အိမ္သာက်င္းတူးရာက ေငြဒဂၤါးေတြ အိုးလိုက္ ေတြ႔ၾကေသးတာ....က်ိက်ိတက္ေပါ႔ေအ....တို႔အပ်ိဳတုန္းက ပြဲလမ္းသဘင္သြားစရာရွိ မမေက်းဆီက ငွားရမ္းဝတ္ၾကရတာ.... အဝတ္အစားဆိုတာမ်ား သံေသတၱာေပၚ လူတက္ဖိမွ ပိတ္လို႔ရတယ္ "
အေမေျပာျပသေလာက္ ၾကီးေတာ္ေက်းမွာ ေရႊလက္ဝတ္လက္စားေတြကိုက ဒီဘက္ေခတ္ လက္တိုဂ်င္နို႔မွဳန္႔ဘူးနွင့္ နွစ္ဘူးအျပည့္အသိပ္ဟု ဆုိပါသည္။ စတိလက္ေကာက္၊ ၾကံဆစ္လက္ေကာက္၊ နဂါးလိမ္လက္ေကာက္ကြင္းၾကီးေတြ၊ ေဒါင္းဘယက္ခြက္၊ အုန္းဆံၾကိဳး၊ သံကြင္းဆက္ၾကိဳးေတြ၊ ေမာင္နွံခုနွစ္ေဖာ္၊ အုတ္ပံုလက္စြပ္ကြင္းၾကီးေတြ၊ ျမင္းစီးခ်င္းထိုး ေဂ်ာ့ဘုရင္ေခါင္း၊ ေဝလေခါင္း ငါးမူးသား၊ တစ္က်ပ္သား အျပားၾကီးေတြ၊ ေရႊနွင္းဆီၾကယ္သီး၊ ေက်ာက္ၾကယ္သီးေတြ စသည္ျဖင့္ စံုေနေအာင္ ရွိသည္ဆို၏။
" အလွဴမဂၤလာပြဲရွိလို႔ကေတာ့ အပ်ိဳေတြ ဆယ့္ေလးငါးေယာက္ေလာက္ မမေက်းဆီက ငွားဝတ္ၾကတာ.... ဝတ္သူက မဝတ္နိုင္ဘူး....သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့လား နားကပ္ေတာင္ ၾကီးၾကီးမပန္ဘူး....အဝတ္အစားလည္း ဒီလိုပဲ... ဘရိုကိတ္လံုခ်ည္၊ ပိုးလံုခ်ည္၊ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္ေတြကခ်ည္း ငါသိသေလာက္ ခ်ည္စံု၊ အေရာင္စံု အကြင္းနွစ္ဆယ္အစိတ္ရွိတာ....အလွဴလိုက္ေတာ့ သရက္ထည္လံုခ်ည္ကေလးနဲ႔ လိုက္ခ်င္ လိုက္တာပဲ.... ဘယ္နွယ့္မိန္းမလည္း ေျပာတတ္ေပါင္ေအ "
ၾကီးေတာ္ေက်း၏ခင္ပြန္း ဘၾကီးေအာင္ကိုေတာ့ ကြ်န္မ မွီလိုက္ပါေသးသည္။ ကြ်န္မတို႔ကေလးဘဝ ရြာမွာေနစဥ္က ဘၾကီးေအာင္က ထမင္းေခၚေခၚေကြ်းတတ္သည္။ ၾကီးေတာ္ေက်း ေအးသေလာက္ ဘၾကီးေအာင္က ေဟာင္ဖြာဖြာေနတတ္သည္။ သေဘာမေနာ ေကာင္းသည္။ သူကိုယ္တိုင္ သားရွာငါးရွာ သူကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းသူျဖစ္သည္။ ထန္းရည္ကေလး ေသာက္ခ်င္တာ၊ ၾကက္ကေလး ေလာင္းခ်င္တာေလာက္ကလြဲလ်ွင္ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။
သားသမီးမရွိရွာေတာ့ ေဆြကေလး၊ မ်ိဳးကေလး အလြန္မက္စက္သည္။ သူ႔ဝိုင္းထဲမွာပဲ အေဆာ့ခိုင္းျပီး သူပါ ကေလးေတြကစားတဲ႔အထဲ ဝင္ပါခ်င္ပါတတ္သည္။ ၾကီးေတာ္ေက်းက ဘၾကီးေအာင္ကို အျမဲစူစူေအာင့္ေအာင့္ လုပ္တတ္တာလည္း ကြ်န္မမွတ္မိသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိ။
" ကုိဘေအာင္ ... ေတာ္က ထေရကေလး မူးလိုက္၊ ၾကက္ကေလး ေလာင္းလိုက္နဲ႔....ေတာ့္ကိုယ္ေတာ္ ပခန္းမင္းမ်ား မွတ္ေနသလား... ပခန္းမင္းက လူစြမ္းေကာင္း.ေ...တာ္က ေယာင္ေျခာက္ဆယ္.... က်ဳပ္ပစၥည္းေတြေတာ့ စိတ္နဲ႔ေတာင္ ထိဖို႔ မ်က္ေစာင္းမခဲနဲ႔.... ဒီပစၥည္းေတြက က်ဳပ္မိဘပစၥည္းေတြ....ေတာ့္လက္ထက္ပြားဆုိလို႔ အပ္တိုတစ္ေခ်ာင္း မရွိဘူး "
သည္တုန္းကတည္းက ၾကီးေတာ္ေက်းက ပစၥည္းေတြကို ဝွက္ထားေတာ့တာလို႔ ေျပာၾကပါဧ။္။ ဘၾကီးဘေအာင္တစ္သက္လည္း ဘာမွ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ သံုးစားသြားခဲ႔တာ မျမင္ခဲ႔ၾကဘူး။ သူလိုကိုယ္လိုေလာက္ပါပဲ။ ဘၾကီးဘေအာင္ဆံုးေတာ့ ၾကီးေတာ္ေက်းက ယာအလုပ္၊ ကိုင္းအလုပ္ေတြကို ျဖတ္ပစ္ကာ အိမ္ဝိုင္းကေလးထဲ ရက္ကန္းတဲကေလးထိုးကာ ရက္ကန္းခတ္စားေတာ့သည္။
မနက္မိုးလင္းလို႔ ဆြမ္းခံကိုရင္ကေလးကို ဆြမ္း၊ ဆြမ္းဟင္း ေန႔စဥ္ေလာင္းတာကလြဲလို႕ ဥပုသ္သီတင္းလည္း မရွိ။ လက္တိုလက္ေတာင္းရယ္လို႔လည္း မေခၚ။ အေဖာ္ေနေပးပါရေစဆိုတာလည္း လက္မခံ။ တစ္ခါေတာ့ အေမက ေမးတယ္။
"မမေက်း ညည္းပစၥည္းေတြေရာ "
" ဘာပစၥည္းမွ မက်န္ေပါင္ငါ႔ညီမရယ္....ကိုဘေအာင္ျဖဳန္းသြားလို႔ ျဖဴကာျပာကာက်ပါပေကာ... ငါ႔မွာ အိမ္ၾကီးငုတ္တုတ္ကလြဲလို႔ ဝတ္ထားတဲ႔ထမီေတာင္ အထက္ဆင္ မတပ္နိုင္ေပါင္ေအ.... မိုးၾကိဳးပစ္ရပါေစရဲ႕ "
ၾကီးေတာ္ေက်းက အက်ိန္ေတြေရာ၊ အတြယ္ေတြေရာ စံုေနေအာင္ ျဖဴဆူးခါတတ္ေသာ္လည္း ယံုရဖို႔ေတာ့ ခက္သည္။ ဘာသေဘာ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွန္းလည္း မသိ။ ၾကီးေတာ္ေက်းကေတာ့ အေၾကာင္းဆိုက္တိုင္း ရပ္ထဲရြာထဲ ဒီအသံကိုပဲ တြင္တြင္ၾကီး လႊင့္ေနေတာ့ဧ။္။ သူကလႊင့္ေလ ရြာကမယံုေလ။
" မဟုတ္တာေျပာသာပါေအ....ဘယ့္နွယ္ ဘေအာင္ျဖဳန္းသြားရမွာလဲ.... ဘေအာင္ျဖင့္ ေရႊတစ္မူးသား ေရာင္းသံုးသြားသာ မျမင္ဖူးဘူး....မိေက်းက ဓားျပတိုက္မွာစိုးလို႕ အသံကာင္းလႊင့္တာေနမွာပါ....မဟုတ္သာဟာ "
ရြာကေတာ့ ဘိုးတင္လိုလူၾကီးကအစ ဘယ္သူကမွ ၾကီးေတာ္ေက်းစကားကို အသိအမွတ္မျပဳၾက။ ၾကီးေတာ္ေက်းကလည္း အေျပာနွင့္အလုပ္ တစ္ထပ္တည္းက်ေအာင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနထိုင္ျပေတာ့လည္း ဘယ္သူကမွလည္း ၾကက္တြန္႔မတက္ဝံ႕။ ကြ်န္မတို႔လို ဝမ္းကြဲတူမေတြမေျပာပါနွင့္။ ညီမနွစ္ေယာက္ကေမြးေသာ တူ၊ တူမအရင္းေခါက္ေခါက္ၾကီးေတြကိုပင္ တစ္ျပားမက်ပဲ စံုးလံုးပစ္ထားတတ္သူဆိုေတာ့ ေဝခြဲရခက္ၾကသည္။
" ငါ႔မွာသာ ေရႊေတြ အဲသေလာက္ရွိရင္ ျမတင္တို႔မန္းေလး ေျပာင္းေနမွာေပါ႔ဟဲ႔....နင္တို႔မယံုရင္ ငါ႔ကိုသတ္ျပီးေတာ့သာ အိမ္ေပၚေမႊၾကေပေတာ့ "
တစ္ခါေတာ့ တူျဖစ္သူကိုလွေဆာင္ကို ၾကီးေတာ္ေက်းက ဒီလိုေျပာေတာ့ ကိုလွေဆာင္က ထန္းရည္မူးမူးနဲ႔ သူ႔ၾကီးေတာ္အိမ္ၾကီးေပၚ တက္ေမႊဖူးသည္။ တကယ့္ကို ဘာမွမေတြ႕။ ေရႊထည္၊ ေငြထည္ မေတြ႕တာထား။ ဘရိုကိတ္လို ဘန္ေကာက္လို ထမီေတြေတာင္ ရွာမေတြ႔ခဲ့ဟု တဆင့္စကား ၾကားခဲ႔ရပါသည္။ အံ႔ေတာ့လည္း အံ႕စရာ။ ဒီပစၥည္းေတြ ၾကီးေတာ္ေက်း ဘယ္မွာမ်ား ဝွက္ထားလိုက္ပါလိမ့္ဆိုတာကလည္း နားမလည္နိုင္ေအာင္ျဖစ္ၾကရသည္။
တခ်ိဳ႕ကလည္း တေနရာရာမွာ တူးျမဳပ္ထားတာေနမွာဟု ထင္ေၾကးနွင့္ ေျပာၾကတာလည္းရွိသည္။ ေရႊထည္ေငြထည္ တူးျမဳပ္တယ္ပဲ ထားပါဦး။ ထမီေတြက ဘာျမႇဳပ္စရာလိုလို႔လဲ။ ဒါကလည္း ေတြးစရာ။ အိမ္ေပၚသို႕ ကိုလွေဆာင္တက္ေမႊျပီးကတည္းက ၾကီးေတာ္ေက်းက ကြ်န္းေလွကားၾကီး ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ ျပီးေတာ့ ျခံေထာင့္မွာ တဲကေလးတစ္လံုး ထိုးျပီး ရက္ကန္းစင္ကေလးဆင္ကာ တဲထဲမွာပဲ ေနခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ သည္တဲကေလးထဲမွာ ၾကီးေတာ္ေက်း ရက္ကန္းခတ္ရင္း ေနလာခဲ႔တာပဲ နွစ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ျပီ။
ၾကီးေတာ္ေက်း၏ရက္ကန္းထည္ေတြက နာမည္ေတာ့ရပါ၏။ မေရာင္းရ မရွိ။ အေၾကြးေပးေတာ့လည္း ဆံုးသည္မရွိ။ ရက္ကန္းေၾကြးေတာ့ ရေအာင္ေတာင္းတတ္သည္။ တစ္ရက္နွစ္ရက္ ဆိုင္းပါဆိုျပီး ယူသြားရာ အထည္ဖိုးလာမေပးလ်ွင္ အလွဴအိမ္ထိ လိုက္ကာ ခြ်တ္ခိုင္းေတာ့တာမဟုတ္လား။
( ၄ )
ရြာလူၾကံဳလာလို႔ ၾကီးေတာ္ေက်းတစ္ေယာက္ ရြာမွာဆံုးရွာျပီ အသံၾကားတုန္းက ကြ်န္မမွာ ဝမ္းနည္းလို႔မဆံုးျဖစ္ရပါ၏။ ကြ်န္မျမင္ရသေလာက္ ၾကီးေတာ္ေက်းခမ်ာ တစ္ကိုယ္ေရ တစ္ကာယ ရက္ကန္းခတ္စားရသည့္ဘဝနွင့္ အရိုးထုတ္သြားရ ရွာတာမဟုတ္လား။ ၾကီးေတာ္ေက်းမွာ ပစၥည္းေတြရွိတယ္ဆိုတာကလည္း ကြ်န္မတို႔မမွီလိုက္ေလေတာ့ အၾကားနွင့္ ယံုခဲ႔ရတာမ်ိဳးပင္။ ရြာျပန္တိုင္း ထမီခါးခ်ပ္ၾကီးနွင့္ ရက္ကန္းတေခ်ာက္ေခ်ာက္ ရက္ေနတတ္ေသာ အသက္ခုနွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အဘြားအိုၾကီးတစ္ေယာက္၏ ပံုရိပ္ကို ကြ်န္မ လြမ္းမိ သနားမိရပါသည္။
အေမကေတာ့ ရြာလူၾကံဳ အရီးေအးမကို ၾကီးေတာ္ေက်းအေၾကာင္း အေဝးက ေမးရရွာ၏။ မ်က္ရည္ကေလးကလည္း တစမ္းစမ္း။
" ေနစမ္းပါဦး ေအးမရယ္... မမေက်းဆံုးေတာ့ သူ႔ပစၥည္းေတြ ရွာၾကေဖြၾကေသးလား "
" ရွာၾကပါသေတာ္....လွေဆာင္တို႔၊ မိေသးတို႔ ရက္ကန္းတဲၾကီး ဖ်က္ျပီး ေျမၾကီးတူးၾကည့္ၾကသာေပါ႔....အေတာ္ၾကီးနက္တဲ႔အထိ တူးသာပဲ.... လူတစ္ရပ္ေတာင္ ေက်ာ္မလားပဲ....ဘာတစိမွ မေတြ႔ဘူးေတာ္ေရ "
ၾကီးေတာ္ေက်း အိပ္ယာထဲ လဲတယ္ၾကားေတာ့ တူ၊ တူမအရင္းေတြ ဒေရာေသာပါး လာျပဳစုၾကသည္။ ဆန္ျပဳတ္ကေလး ဇြန္းခြံ႕ရင္း သိုဝွက္ထာသည့္ပစၥည္းေတြကုို ေခ်ာ့ခ်က္ေမးၾက၏။ ၾကီးေတာ္ေက်းကေတာ့ ဘူးခါျမဲ ခါသည္ဆို၏။ အရီးေအးမ ဆက္ေျပာေသာ ၾကီးေတာ္ေက်းအေၾကာင္းက စိတ္ဝင္စားစရာ။
" အရီးေက်းဆံုးမယ့္ေန႔က ရြာဦးဆရာေတာ္ေက်ာင္းက ဦးပဥၨင္းကေလးတစ္ပါးကို အေခၚလႊတ္သယ္....ရြာကေတာ့ လူေတြကို မေပးခဲ႔ခ်င္လို႔ ဆရာေတာ္ကို လွဴခဲ႔လိမ္႔မယ္လို႔ တြက္ၾကသာေပါ႔.... ဒါကလည္း ေကာင္းတဲ့ကိစၥကိုး....အရီးေက်းက ေဝဒနာခံစားေနရေပမယ့္ သတိတစ္ခ်က္ အလစ္မခံဘူး....က်ဳပ္တို႔ျဖင့္ ညည လူမမာသြားေစာင့္အိပ္ၾကရသာ ရက္ေတြ မနည္းဘူး.... ဦးပဥၨင္းကေလးၾကြလာေတာ့ အရီေက်းက ဘုတ္အုပ္နဲ႔ခဲတံ အယူခိုင္းသယ္....သူ႔နွဳတ္က ရြတ္သမ်ွ လိုက္မွတ္ေတာ္မူပါဘုရားလို႔ ေလ်ွာက္ေတာ့ ဦးပဥၨင္းက လိုက္မွတ္သယ္... ေလသံေတာင္ ယဲ႔ယဲ႔ပဲ က်န္ေတာ့ရဲ႕"
ဦးပဥၨင္းေလးက ၾကီးေတာ္ေက်း ဘဝကူးေကာင္းေစရန္ စိတ္မွခ်မ္းသာပါေစေတာ့ဆိုသည့္ သေဘာျဖင့္ ၾကီးေတာ္ေက်းအလိုက် ေဆာင္ရြက္ေပးေတာ္မူရွာပံုရပါသည္။ ၾကီးေတာ္ေက်းက မ်က္ျဖဴၾကီးလန္ေနရင္းက မွာသည္ ဆို၏။
" ဦးဇင္း ေရးပါဘုရား.ေ...တာင္အရပ္က မမွတ္ၾကီး ေစာင္တစ္ထည္ဖိုး ငါးရာ....သင္ေတာရြာက မစံေက်ာ္ ပင္နီတစ္အုပ္က သံုးရာ.... ေညာင္တိုရြာက မၾကည္ခင္ ထမီနွစ္ကြင္းက နွစ္ရာ.ေျ...မာက္ရြာက ေအးပု တဘက္ေစာင္ဖိုး ေလးရာ... သိမ္ရြာက .... "
ၾကီးေတာ္ေက်းက သူ႔ရက္ကန္းထည္ဖိုးနွင့္ ေငြတိုးခ် အေၾကြးရစရာေတြ ရွိတာေတြ တန္းစီအေရးခိုင္းခဲ့သည္။ ထိုထိုေသာ ရရန္ရွိသမ်ွေငြအားလံုးကို ဦးပဥၨင္းေလးက တာဝန္ခံေတာင္းယူျပီး ရြာေက်ာင္းဆရာေတာ္ကို လွဴဒါန္းေပးပါရန္ မွာ၏။ ဦးပဥၨင္းကေလးက ေရစက္ခြက္ကေလးတည္ကာ ေရစက္ခ်လွဴဒါန္းေစျပီး တရားေဟာေတာ့ ၾကီးေတာ္ေက်းက ေရစက္ခ်လိုက္ေသးသည္ဆိုပါ၏။
" မနက္ပိုင္း ရက္ကန္းေၾကြး၊ ေငြတိုးေၾကြးကေလးေတြ ေရစက္ခ်ညေနဆံုးသာပဲ... ေၾကြးတိုေၾကြးစအကုန္ သူ႔မို မွတ္မိသေတာ္...အံ႔ခ်က္ေတာ့.... အိမ္ၾကီးေရာ၊ ဝိုင္းၾကီးေရာ ေရာင္းျပီး ရြာက်ိဳးရပ္က်ိဳးမွာ သံုးဖို႔လည္း မွာခဲ႔သတဲ႔... အတြင္းပစၥည္းဆိုတာမ်ားေတာ့ ဘုရားစူးတစ္ခ်က္ ဟမသြားေပါင္ေတာ္ "
အရီးေအးစကားေတြကို နားေထာင္ရင္းက ၾကီးေတာ္ေက်း၏ပံုရိပ္ေတြကို ကြ်န္မမ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္လာမိပါ၏။ ကြ်န္မကို အိမ္ေထာင္မျပဳေလနဲ႔ မွာခဲ႔ေသာ ၾကီးေတာ္ေက်းခမ်ာ ဘၾကီးဘေအာင္ကို မေကြ်းခဲ႔ရံုတင္မဟုတ္။ သူ႔ဟာသူလည္း တိတိပပ စားမသြားခဲ႔ရွာပါ။
( ၅ )
ဆရာသိန္းေဖျမင့္၏ ငါ့လင္နွင့္ငါ႔ေငြကို ဖတ္ျပီးတိုင္း အသက္နွင့္လဲ၍ ေငြေၾကးဥစၥာကို ကာကြယ္သြားခဲ႔ေသာ အရီးစိမ္းနွင့္ၾကီးေတာ္ေက်းကို ကြ်န္မ အျမဲတမ္း နွိဳင္းယွဥ္ၾကည့္မိသည္။ တစ္မ်ိဳးစီေတာ့ တစ္မ်ိဳးစီ။
ၾကီးေတာ္ေက်းကေတာ့ ငါ႔လင္နွင့္ငါ႔ေငြကို လဲခဲ႔သူေတာ့ မဟုတ္ရွာပါ။ ၾကီးေတာ္ေက်းပိုင္ဆိုင္သမ်ွေသာ ပစၥည္းဥစၥာေတြကို သူတစ္ပါးအား မေပးရက္၊ မလွဴရက္တာထား။ သူဆံုးပါးျပီးေနာက္မွာေတာင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အသံုးမခံခဲ႔ေသာ စိတ္ကိုသာ ကြ်န္မ အံ႔ၾသမိရပါသည္။
ႏွစ္ေတြၾကာခဲ႔ျပီျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကီးေတာ္ေက်း၏ ေရႊေငြလက္ဝတ္လက္စားဆိုတာေတြကို ကေန႔အခ်ိန္ထိ ဘယ္သူမွ မေတြ႔ၾကရေသးတာကေတာ့ ထူးဆန္းလွပါ၏။
အရီးစိမ္းေရာ ၾကီးေတာ္ေက်းပါ ဘဝ၏ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ သူတို႔စိတ္ခံစားမွဳအတိုင္း ျမဲျမဲျမံျမံ ရပ္တည္သြားခဲ႔ၾကေသာ မိန္းမရြတ္ၾကီးေတြပါလားလို႔လည္း ကြ်န္မ ေတြးမိရပါသည္။
တကယ္ေတာ့ ဝတၳဳထဲကဇာတ္ေကာင္ေတြဆိုတာကလည္း ကြ်န္မတို႔နွင့္ လက္တကမ္းမွာ တကယ္ရွိေနၾကေသာ ပကတိဘဝမ်ား၏ နမိတ္ပံုေတြပဲမဟုတ္လား။
ေလာကထဲက ထြက္ခြာသြားရသည့္တိုင္ သူတပါးေကာင္းရာေကာင္းက်ိဳး မထားရက္ခဲ႔နိုင္သူေတြကလည္း ရွိေနၾကတာပဲမဟုတ္ပါလား။
# ခင္ခင္ထူး
ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း
၂၀၀၈ နိုဝင္ဘာ။
(ရက္ကန္းလြန္း ဝတၳဳတိုမ်ား)
No comments:
Post a Comment